Toen ik een jongen was vertelden ze mij dat de IJsvogel uiterst zeldzaam was en ik het zou weten als hij voorbij zou komen. De eerste keer zag ik er een bij het Apeldoornsch Kanaal bij Hattem. En inderdaad ik wist meteen dat dit een IJsvogel was. De combinatie van de felblauwe kleur en de raketsnelheid is maar voor één vogel in Europa weggelegd. Ik was erg vrolijk met deze ervaring want ik had lang gehoopt er een te zullen zien.
Een tweede keer zag ik er een toen ik op weg was van Dublin naar Galway in Ierland. Met de trein was ik op weg naar mijn toenmalige lief. Het was prettig om het landschap te bekijken maar de IJsvogel die een tijdje met me mee vloog in dezelfde reisrichting was zoveel mooier. We zijn waarschijnlijk seconden lang met elkaar op gereisd, maar in vergelijking met de eerste keer had ik het gevoel hem minutenlang te kunnen bekijken.
De laatste keer dat ik een IJsvogel zag hoefde ik niet eens naar buiten. Hij kwam bij mij op een tak in de achtertuin zitten. De twee zonen in de kamer heb ik de vogel gewezen. Vorige maand zag ik een documentaire over de IJsvogel. Deze deed mij duizelen en ik werd een beetje misselijk. Hoewel ik er naar uit zag om meer te weten te komen over de vogel, was het te veel voor mij om zo veel vogels in één keer te zien. Soms zaten er zelfs drie op één tak. Het gaat een stuk beter met de stand van de IJsvogel heb ik begrepen. Dit komt door schoner water in Nederland. Drie keren de vogel in het echt gezien en daarna een documentaire. Ik denk dat de hoop en verwachting om er een te zien een stuk fijner is dan de overdaad in de documentaire.
Tussen de tweede en de derde IJsvogelspot heb ik een lesje gehad over levenskracht. Dit werd vergeleken met de groeikracht van een plantenzaadje in de grond. In het donker toch de kracht op kunnen brengen om te gaan groeien. En eenmaal boven de grond tegen de zwaartekracht in naar de zon groeien. Kortom een kracht van omvang. Ik vermoed dat hoop een belangrijk onderdeel is van onze levenskracht en vandaar wens ik jullie
een hoopvol 2016
