Inzet
Vorige maand meldde ik mijn plan mij in te gaan zetten als zorgvrijwilliger. Tot nu toe ben ik wel ingedeeld, maar niet ingezet. Via Zorggroep Noordwest- Veluwe ben ik terecht gekomen op een lijst voor een noodhospitaal in Ermelo. Het hospitaal is ingericht in een pand dat dienst deed als zorgcentrum en dat gesloopt zou worden. Het noodhospitaal zou dienst doen als overloop voor zieke mensen die niet terecht zouden kunnen bij ziekenhuis St. Jansdal in Harderwijk.
Hoewel de fysieke inrichting klaar is, is het tot nu toe niet zover gekomen dat het noodhospitaal operationeel is geworden. Een teken dat de druk op het ziekenhuis in Harderwijk niet te groot is geworden en de crisis lijkt af te nemen. Ik heb gevraagd of ze mij niet ergens anders wilden inzetten als zorgvrijwilliger, maar de zorggroep wilde de lijst met op te roepen vrijwilligers graag intact houden om snel te kunnen beginnen, wanneer nodig.
Persoonlijk is het opgeven als zorgvrijwilliger wel een aardige oefening geweest tot nu toe. Ik had toch het idee een aardig dynamisch leven te leiden. Met daarin leuke plannen met mijn vrouw, het gezin, een gevarieerde groep vrienden, telkens andere klanten en afwisselend werk. Door me op te geven als zorgvrijwilliger merkte ik dat ik dit allemaal, min of meer, achter me zou laten en niet exact wist, waar ik in zou stappen. Ik besefte me hoe geregeld en, tot op hoogte, voorspelbaar mijn leven is. Toch een mooie ontdekking, dankzij de crisis.
Het werk gaat eigenlijk zijn gang als altijd. Er komen niet minder nieuwe klussen binnen. Één keer heb ik een klus moeten verzetten in verband met de crisis. Voor de rest praat ik voor een klus meestal even door hoe ik met de klant omga en hoe we de afstand gaan bewaren. Voor de crisis droeg ik al bijna altijd dunnen werkhandschoenen. Dit ter bescherming van mijn handen maar ook wel voor de grip. Tegenwoordig heb ik deze handschoenen aan voordat ik naar binnen ga.