Ongemak
Vorige week luisterde ik een podcast van Joris Luyendijk samen met Nina Polak. Joris interviewde Nina. Ze betoogde dat er minder geduld is in de maatschappij voor het lijden. Gelukkig zijn en dit volop vieren met elkaar lijkt de dominante norm en het lijden lijdt daaronder. Gevolgen zijn een florerende pillen industrie, lange wachtlijsten bij de GGZ en ongeduld in het algemeen bij de mensen bij het ongemak van het lijden.
Dan nu mijn eigen lijden tijdens het werk. Wat ik merk dat toeneemt, is mijn mentale weerbaarheid. Ik vind het minder moeilijk om lang zwaar werk te doen. Zoals een halve dag lang materiaal en gereedschap naar een zolder te lopen. Lastig vind ik het om een badkamer te renoveren. Meestal begint dat met een week van slopen, sleuven hakken en beton storten. Ik weet vooraf dat ik in die week kapot ga. Lichamelijk kapot. ’s Ochtends word ik in de loop van de week wakker en denk dan alleen maar: “Neeeee, ik wil niet!” Er is dan overal pijn in mijn lichaam, spierpijn, rugpijn, hoofdpijn. Ik merk dat ik uitkom in die week op een ritme van werken, eten en rusten. Eigenlijk gaat het licht en beetje uit. Creatieve gedachten verdwijnen, de emoties vervlakken.
Ik hou mezelf overeind door te denken dat het een fase is, waar ik doorheen moet. Het werk in de eerste fase is net zo belangrijk als in de fases daarna. Als een afvoer niet goed op afschot loopt zijn de gevolgen van herstel groter dan een kraan die ik monteer en die lekt. Wat me ook motiveert, is te denken aan het eindresultaat en de laatste fase: het afwerken. Maar toch denk ik ook wel eens hoe lang ik nog badkamers wil blijven renoveren. Met lichtere werkzaamheden krijg ik mijn weken ook goed vol. Vaak vind ik het idee van en klant voor een badkamerrenovatie te leuk om er niet op in te gaan.
Dit stukje schreef ik voor de heldendaad van Maarten van der Weijden; 200 kilometer zwemmen in open water. Als een moderne messias probeert hij het lijden voor kankerpatiënten te voorkomen door voor ze te lijden. Daarbij noemt hij ook te hebben genoten van alle steun die hij daarbij heeft ontvangen. Mij past alleen bescheidenheid naast de inzet van deze reus.
Afbeelding
Van de baan
Het kabinetsvoorstel om asbestdaken per 2028 te verbieden is van de baan. Staatssecretaris Van Veldhoven (Milieu) wijzigde het oorspronkelijke voorstel op het laatste moment nog omdat het al dreigde te sneuvelen in de Eerste Kamer. Dat is op 4 juni bij een stemming ook gebeurd. Het kabinetsplan zou mensen die hun dak moeten vervangen veel werk bezorgen en op hoge kosten jagen. VVD, CDA, PVV, PvdA en SGP stemden daarom tegen.
Volgens het oorspronkelijke wetsvoorstel zouden astbestdaken per 31 december 2024 verboden worden. Van Veldhoven paste het kabinetsvoorstel dinsdagochtend nog aan vanwege de zorgen in de Eerste Kamer. Zij stelde voor het verbod pas in 2028 in te stellen. Het mocht niet baten. Veel Senatoren vrezen namelijk nog steeds dat het onbetaalbaar
en onuitvoerbaar wordt voor mensen om zo snel hun dak te laten vervangen. Stientje van Veldhoven reageert [Bron: AD): ”Helaas heeft de Senaat het verbod, waar tien jaar lang over gesproken is naar aanleiding van een advies van de Gezondheidsraad, uiteindelijk niet gesteund. Daarmee is er nu geen duidelijk handelingsperspectief voor het opruimen van deze laatste grote bron aan asbest in ons Leefmilieu. Dat betreur ik.”
Afbeelding
Scheepslamp
De nostalgische scheepslamp is terug van nooit weggeweest. Er zijn namelijk veel uitvoeringen van deze tijdloze bulkhead of bull(s)eye zoals hij ook wel wordt genoemd. Bailey heeft dit aluminium armatuur opgenomen in de vintage kleuren brons en nikkel om de originele scheepslook te behouden. Vanwege het waterdichte karakter (IP64) kan het armatuur zowel binnen als buiten worden gebruikt als wand- en plafondlamp.